Henryk VI Lancaster był królem Anglii w latach 1422–1461 oraz przez sześć miesięcy w okresie od 1470 do 1471 roku, a także (kwestionowanym) królem Francji w latach 1422–1453. Za jego czasów trwała wojna stuletnia (która w rzeczywistości toczyła się przez sto szesnaście lat) między Anglią a Francją. Henryk VI wstąpił na tron w wieku dziewięciu miesięcy, po śmierci swojego ojca Henryka V. Rozwijał i popierał ideę edukacji: to dzięki niemu ufundowane zostały słynne i prestiżowe szkoły oraz uczelnie, między innymi Kolegium Królewskie w Cambridge. Politycznie jednak rządy Henryka przyniosły krajowi wiele klęsk: Anglia straciła wszystkie swoje posiadłości we Francji, a nieudolność i choroba psychiczna króla doprowadziły do długotrwałej wojny domowej wszczętej przez rody Lancasterów i Yorków, tak zwanej wojny Dwóch Róż. Dla Henryka konflikt ten zakończył się śmiercią jego syna i jedynego następcy, a także uwięzieniem w twierdzy londyńskiej – Tower of London. Tam też, niewiele później, władca stracił życie, najprawdopodobniej zamordowany. 

Po śmierci Henryka zaczęto nieformalnie uważać króla za świętego i męczennika, wzywać go na pomoc w potrzebie, jak również przypisywać mu czynienie cudów. Rozpoczęto nawet proces kanonizacyjny, który został przerwany, gdy Henryk VIII wypowiedział posłuszeństwo papieżowi i założył autonomiczny Kościół anglikański.

Około 1540 roku | olej na desce | Narodowa Galeria Portretów w Londynie

Obraz prezentowanego utworu został pobrany ze strony National Portrait Gallery w Londynie.

[autorka opisu: Karolina Ciszecka]